I.unaccustomed, unusual (class.).
I. Act., unaccustomed to a thing; constr. absol., with ad or with gen.
(α).
Absol.: cur pudentissimas feminas in tantum virorum conventum insolitas, invitasque prodire cogis? Cic. Verr. 2, 1, 37: “phocae,” not accustomed to rivers, Verg. G. 3, 543.—
(γ).
With gen.: “civitas insolita rerum bellicarum,” Sall. J. 39, 1: “genus serviti insolitum,” id. H. 2, 81 Dietsch. —
II. Pass., unusual, uncommon: “insolita mihi loquacitas,” Cic. de Or. 2, 88, 361: “adulescentibus gloria,” id. Brut. 81, 282: “verbum,” id. Balb. 16, 36: “tumultus,” Sall. J. 38, 5: “novum et moribus veterum insolitum,” Tac. A. 12, 37: “laus,” Quint. 8, 3, 4: “labor,” id. 11, 3, 26; Sall. C. 7, 5; Ov. M. 10, 554 al.— With ut: “in principe rarum ac prope insolitum est, ut se putet obligatum,” Plin. Pan. 60, 6.—With acc. and inf.: “id insolitum esse fieri,” Dig. 48, 19, 27.— Adv.: insŏlĭtē , contrary to custom, unusually (late Lat.): “accidere,” Aug. Doctr. Christ. 2, 23 fin.