I.against one's will, unwilling, reluctant (syn. coactus; class.).
I. Of persons: “invitus me vides,” Plaut. Cas. 2, 4, 23: “ut viatores invitos consistere cogant,” Caes. B. G. 4, 5: “soli hoc contingit sapienti, ut nihil faciat invitus, nihil dolens, nihil coactus,” Cic. Par. 5, 1: “ego eum a me invitissim us dimisi,” very unwillingly, very much against my will, id. Fam. 13, 63: “Berenicen ab urbe dimisit (Titus) invitus invitam,” Suet. Tit. 7: “trahit invitam nova vis,” Ov. M. 7, 19.— Abl. absol.: me (te, se, etc.) invito, against my (your, his, etc.) will, in spite of me, without my consent: “vobis invitis,” Plaut. Cas. 2, 5, 7: “si se invito transire conarentur,” against his will, Caes. B. G. 1, 8: “Sequanis invitis,” id. ib. 1, 9: “diis hominibusque invitis,” Cic. Q. Fr. 3, 2: “invito numine,” Verg. A. 10, 31: “invita Diana,” Ov. M. 8, 395: invitā Minervā, against one's natural bent, Hor. A. P. 385: “invita Minerva, id est adversante et repugnante natura,” Cic. Off. 1, 31, 110: “quod et illo et me invitissimo fiet,” altogether contrary both to his inclination and my own, Cic. Att. 5, 21, 9. — With ut: “invitus feci, ut L. Flaminium e senatu eicerem,” Cic. de Sen. 12, 42.—With gen.: “credidit, dominum non invitum fore hujus solutionis,” would not be ill pleased with this payment, Dig. 16, 3, 11.—
II. Of things: “invita in hoc loco versatur oratio,” Cic. N. D. 3, 35, 85: “invitae properes anni spem credere terrae,” Verg. G. 1, 224: “verbaque provisam rem non invita sequentur,” Hor. A. P. 311: “dantur in invitos impia tura focos,” Ov. H. 14, 26: “lyra,” id. Am. 3, 9, 24: “ignes,” id. M. 8, 514: “oculis legere,” id. H. 18, 4; cf.: “vultu prospicere,” Val. Fl. 7, 575: “ope,” i. e. furnished involuntarily, Ov. P. 2, 1, 16: “invito sanguine,” Val. Fl. 3, 391. — Adv.: invītē , against one's will, unwillingly: “invite cepi Capuam,” Cic. Att. 8, 3, 4 (dub.).— Comp.: “invitius,” Cic. de Or. 2, 89, 364.