I.talkative, prating, chattering, loquacious, full of words.
I. Lit.: “quae (ars) in excogitandis argumentis muta nimium est, in judicandis nimium loquax,” Cic. de Or. 2, 38, 160: “senectus est naturā loquacior,” id. de Sen. 16, 55: “homo loquacissimus obmutuit,” id. Fl. 20, 48: “loquacem esse de aliquo,” Prop. 3, 23, 22 (4, 25, 2).—With gen.: “mendaciorum loquacissimus,” Tert. Apol. 16.—
II. Transf.: “ranae,” croaking, Verg. G. 3, 431: “nidus,” i. e. in which the young birds chatter, id. A. 12, 475; cf.“, of young children: ipse (pater) loquaci gaudebit nido,” Juv. 5, 142: “stagna (on account of the frogs in them),” Verg. A. 11, 458: “nutus,” Tib. 1, 2, 21: “oculi,” expressive, speaking, id. 2, 7, 25 (2, 6, 43): “vultus,” Ov. Am. 1, 4, 17: “manu,” Petr. Fragm. 24: “lymphae,” murmuring, babbling, Hor. C. 3, 13, 15: “fama,” Ov. P. 2, 9, 3.—Comp.: “avium loquaciores quae minores,” Plin. 11, 51, 112, § 268.—Hence, adv.: lŏquācĭter , talkatively, loquaciously: “loquaciter litigiosus,” Cic. Mur. 12, 26: “scribetur tibi forma loquaciter et situs agri,” i. e. at large, with all the particulars, Hor. Ep. 1, 16, 4.— Comp.: “loquacius,” Paul. Nol. Ep. 39, 8.