I.gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. obeo.
I. A going to, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra; “ergo obitus aditus): civitatum multarum,” App. M. 9, 13.—
II. A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus).
A. Of the heavenly bodies: “solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque,” Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187: “lunae,” id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393: “stellarum ortus atque obitus,” Cat. 66, 2: “signorum obitus et ortus,” Verg. G. 1, 257. —
B. Pregn., downfall, ruin, destruction, death, etc. (syn. interitus): “post obitum vel potius excessum Romuli,” Cic. Rep. 2, 30, 52; cf. “of the same: post optimi regis obitum,” id. ib. 1, 41, 64: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: “obitus consulum,” id. Brut. 11, 10, 2: “post eorum obitum,” Caes. B. G. 2, 29 fin.: “immaturus,” Suet. Calig. 8: “longum miserata dolorem Difficilesque obitus,” her painful death, Verg. A. 4, 694: “ducum,” id. ib. 12, 501: post obitum occasumque nostrum, since my ruin (i. e. exile), Cic. Pis. 15, 34: “omnium interitus atque obitus,” id. Div. 2, 16, 37 (al. leg. ortus): “dici beatus ante obitum nemo debet,” Ov. M. 3, 137.—
III. (Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.