I.rotten, decaying, stinking, fetid (syn. foetidus).
I. Lit.: “caro,” Cic. Pis. 9, 19: “aper,” Mart. 3, 50, 8: “fungus,” Plaut. Bacch. 4, 7, 23: frons, Cato ap. Plin. 17, 9, 6, § 55: uvae, Varr. ap. Non. 152, 23: “vinum,” Plaut. Trin. 2, 4, 125: putidae naves et sentinosae, Cato ap. Non. 152, 25: “navis,” Caecil. ib. 152, 26: “paries pictus,” Afran. ib. 152, 28.—
II. Transf.
A. In contemptuous lang., of old, half-rotten, withered persons: “homo putide,” Plaut. Bacch. 5, 2, 44: “moecha,” Cat. 43, 11; so, “femina,” Hor. Epod. 8, 1.—Comp.: “putidius cerebrum,” more withered, rotten, addled, Hor. S. 2, 3, 75.—
B. Of style, unnatural, disagreeable, affected, disgusting: “cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,” Cic. Or. 8, 27: “molesta et putida videri,” id. de Or. 3, 13, 51: “litterae neque expressae neque oppressae, ne aut obscurum esset aut putidum,” id. Off. 1, 37, 133: “vereor, ne putidum sit scribere ad te, quam sim occupatus,” id. Att. 1, 14, 1.—Sup.: “jactatio putidissima,” Petr. 73.—Hence, adv.: pūtĭdē , disgustingly, disagreeably, affectedly: “dicere,” Cic. Brut. 82, 284: “loqui,” Sen. Ep. 75, 1.—Comp.: “nolo exprimi litteras putidius, nolo obscurari neglegentius,” too precisely, Cic. de Or. 3, 11, 41.