I.a.
I. Neutr., to be silent, keep silence (class.; “syn.: sileo, obmutesco): cum Sulpicius reticuisset, etc.,” Cic. de Or. 2, 57, 232: “de Chelidone reticuit, quoad potuit,” Cic. Verr. 2, 1, 53, § 139: “de utriusque vestrum errore,” id. Phil. 1, 12, 29: “non placuit reticere,” Sall. J. 85, 26: “ne retice, ne verere,” Ter. Heaut. 1, 1, 33: “de adversis,” Tac. A. 1, 67: “velut vinculis ori impositis reticentes,” Amm. 30, 4, 11. — Poet.: “lyra, quae reticet,” Claud. IV. Cons. Hon. 223: “Pelion,” id. in Rufin. 2, 43.—
(β).
With dat. of a person asking something, to keep silent, not to answer, to refrain from answering (perh. not ante-Aug.): “nunc interroganti senatori, paeniteatne, etc. . . . si reticeam, superbus videar,” Liv. 23, 12, 9 Drak.; 3, 41, 3; Tac. A. 14, 49: “loquenti,” Ov. M. 3, 357.—
II. Act., to keep a thing silent; to keep secret, conceal (class.; “syn. celo): nihil reticebo, quod sciam,” Plaut. Merc. 5, 9, 47; so, “nihil,” Ter. Ad. 3, 3, 51; Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 3: “ea, quae, etc.,” id. Fam. 5, 2, 1: “quae audierat,” Sall. C. 23, 2: “vestros dolores,” Prop. 1, 10, 13: “multa linguae reticenda modestae,” Ov. H. 19, 63.— Pass.: “reticetur formula pacti,” Ov. H. 20, 151.—Absol.: “nihil me subterfugere voluisse reticendo nec obscurare dicendo,” Cic. Clu. 1, 1.— P. a. as subst.: rĕtĭcenda , ōrum, n., things to be kept secret, Just. 1, 7, 4.