I.to move apart, to put aside, remove, separate (rare but class.; syn.: sepono, sejungo).
I. Lit.: “vos semotae, nos soli,” Ter. And. 1, 5, 50: “qui ante voce praeconis a liberis semovebantur,” Cic. Har. Resp. 12, 26.—
II. Trop., to part, separate, remove: “Strato ab eā disciplinā omnino semovendus est,” Cic. Ac. 1, 9, 34: “omnes sententias eorum omnino a philosophiā,” id. Fin. 2, 13, 39: “te a curis,” Lucr. 1, 51; “for which, also: curā metuque,” id. 2, 19: “egestatem ab dulci vitā,” id. 3, 66: “verba,” Cic. de Or. 3, 5, 19: “voluptatem semovendam esse,” id. Fin. 5, 8.— Hence, sēmōtus , a, um, P. a., remote, distant, far removed.
A. Lit.: colloquium petunt semoto a militibus loco, * Caes. B. C. 1, 84: “munitiones semotarum partium, Auct. B. Alex. 2, 3: longe semota tuemur,” Lucr. 5, 579; 4, 288: “terris semota,” Hor. Ep. 2, 1, 21: “semoti prius tarda necessitas Leti corripuit gradum,” id. C. 1, 3, 32.—
B. Trop.: “omnis divum natura Semota ab nostris rebus sejunctaque longe,” remote, different, distinct, Lucr. 2, 648: “cura semotu' metuque,” id. 2, 19: “semota ab dulci vitā stabilique,” id. 3, 66.—Comp.: “quo nihil a sapientis ratione semotius,” Lact. 5, 15 med.: “ut eorum disputationes et arcana semotaé dictionis peritus exciperem,” i. e. of their familiar conversation, Tac. Or. 2.—* Adv.: sēmōtē , separately, apart, Marc. Emp. 20.