Aulus Gellius, Attic Nights
John C. Rolfe, Ed.

---

“[p. 242]

τᾶς ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸς ἁγνόταται
᾿εκ μυχῶν παγαί: ποταμοὶ δ᾽ ἁμέροισιν μὲν προχέοντι ῥόον καπνοῦ
αἴθων᾽: ἀλλ᾽ ἐν ὄρφναισιν πέτρας
¹ φοίνισσα κυλινδομένα φλὸξ ἐς βαθεῖαν φέρει πόντου πλάκα σὺν πατάγῳ.
κεῖνο δ᾽ ᾿αφαίστοιο κρουνοὺς ἑρπετὸν
δεινοτάτους ἀναπέμπει: τέρας μὲν θαυμάσιον προσιδέσθαι, θαῦμα δὲ καὶ παρεόντων ἀκοῦσαι.

[10] Audite nunc,” inquit, “Vergilii versus, quos inchoasse eum verius dixerim, quam fecisse:

Portus ab accessu ventorum inmotus et ingens
Ipse, sed horrificis iuxta tonat Aetna ruinis
Interdumque atram prorumpit ad aethera nubem,
Turbine fumantem piceo et candente favilla,
Adtollitque globos flammarum et sidera lambit;
Interdum scopulos avulsaque viscera montis
Erigit eructans liquefactaque saxa sub auras
Cum gemitu glomerat fundoque exaestuat imo.

[11] Iam principio,” inquit, “Pindarus, veritati magis obsecutus, id dixit quod res erat quodque istic usu veniebat quodque oculis videbatur, interdius fumare Aetnam, noctu flammigare; [12] Vergilius autem, dum in strepitu sonituque verborum conquirendo laborat, utrumque tempus, nulla discretione facta, confudit. [13] Atque ille Graecus quidem fontes imitus ² ignis eructari et fluere amnes fumi et flammarum fulva et tortuosa volumina in plagas maris ferre, quasi ”