τὸ δὲ χαριτογλωσσεῖν Αἰσχύλος εἴρηκεν ἐν Προμηθεῖ δεσμώτῃ:
ἐστὶν δ᾽ αὐτούς γε φυλάττεσθαι τῶν νῦν χαλεπώτατον ἔργον.
ἔχουσι γάρ τι κέντρον ἐν τοῖς δακτύλοις,
μισάνθρωπον ἄνθος ἥβης:
εἶθ᾽ ἡδυλογοῦσιν ἅπασιν ἀεὶ κατὰ τὴν ἀγορὰν περιόντες,
ἐπὶ τοῖς δὲ βάθροις ὅταν ὦσιν, ἐκεῖ τούτοις οἷς
ἡδυλογοῦσι
μεγάλας ἀμυχὰς καταμύξαντες καὶ συγκρούσαντες
ἅπαντες
γελῶσι.
” πάλιν τε εἰπόντος τοῦ Οὐλπιανοῦ: “ τίνα δ᾽ ἐστίν, ἄνδρες φίλοι, τὰ μαγειρικὰ σκεύη; τούτων γὰρ ἐμνημόνευσαν ἐν τοῖς Ἀρκαδικοῖς δείπνοις μνήμης ἠξιωμένων. καὶ τὸ ἀσώτιον ποῦ κεῖται; ἀσώτους μὲν γὰρ οἶδα διαβοήτους: ἕνα μὲν οὗ μνημονεύει Ἄλεξις ἐν Κνιδίᾳ: [p. 252]
γνώσει δὲ τάδ᾽ ὡς ἔτυμ᾽, οὐδὲ μάτην
χαριτογλωσσεῖν ἔνι μοι.
ἐν δὲ Φαίδρῳ φησί:
Διόδωρος οὑπίτριπτος ἐν ἔτεσιν δύο
σφαῖραν ἀπέδειξε τὴν πατρῴαν οὐσίαν
οὕτως ἰταμῶς ἅπαντα κατεμασήσατο.
”
σχολῇ γε, νὴ τὸν ἥλιον, σχολῇ λέγεις.
Ἐπιχαρίδης ὁ μικρὸς ἐν πένθ᾽ ἡμέραις
σφαῖραν ἐποίησε τὴν πατρῴαν οὐσίαν
οὕτως συνεστρόγγυλεν ἰταμῶς καὶ ταχύ.