καὶ αὐτὸν ποιεῖ τὸν παράσιτον λέγοντα τοιάδε πρὸς τὸν πυνθανόμενον
ἀλλ᾽ ἄλλος ἔστειχ᾽ ὧδε τοῦδε κατὰ πόδας,
τὸν ῥᾳδίως λαψῇ τὺ κὰτ τὸ νῦν γά θην [p. 62] εὔωνον ἀείσιτον. ἀλλ᾽ ἔμπας ὅδε
ἄμυστιν ὥσπερ κύλικα πίνει τὸν βίον.
”
συνδειπνέων τῷ λῶντι, καλέσαι δεῖ μόνον,
καὶ τῷ γα μὴ λεῶντι, κοὐδὲν δεῖ καλεῖν
τηνεὶ δὲ χαρίης τ᾽ εἰμὶ καὶ ποιέω πολὺν
γέλωτα καὶ τὸν ἱστιῶντ᾽ ἐπαινέω.
καἴ κά τις ἀντίον τι λῇ τήνῳ λέγειν,
τήνῳ κυδάζομαί τε κἀπ᾽ ὦν ἠχθόμαν.
κἤπειτα πολλὰ καταφαγών, πόλλ᾽ ἐμπιὼν
ἄπειμι: λύχνον δ᾽ οὐχ ὁ παῖς μοι συμφέρει:
ἕρπω δ᾽ ὀλισθράζων τε καὶ κατὰ σκότος
ἔρημος: αἴ κα δ᾽ ἐντύχω τοῖς περιπόλοις,
τοῦθ᾽ οἷον ἀγαθὸν ἐπιλέγω τοῖς θεοῖς ὅτι
οὐ λῶντι πλεῖον, ἀλλὰ μαστιγῶντί με.
ἐπεὶ δὲ χ᾽ εἵκω οἴκαδις καταφθαρείς,
ἄστρωτος εὕδω, καὶ τὰ μὲν πρᾶτ᾽ οὐ κοῶ,
ἇς κά μ᾽ ἔχων ὥκρατος ἀμφέπῃ φρένας.