ἐν δὲ τῇ διασκευῇ τοῦ αὐτοῦ δράματος περὶ ὀργιζομένου παρασίτου λέγων φησίν [p. 114]
ἄριστ᾽ ἀπαλλάττεις ἐπὶ τούτου τοῦ κύβου.
β. ἀστεῖος εἶ. δραχμὴν ὑπόθες. α. κεῖται πάλαι.
β. πῶς ἂν βάλοιμ᾽ Εὐριπίδην; α. οὐκ ἄν ποτε
Εὐριπίδης γυναῖκα σώσει᾽. οὐχ ὁρᾷς
ἐν ταῖς τραγῳδίαισιν αὐτὰς ὡς στυγεῖ;
τοὺς δὲ παρασίτους ἠγάπα. λέγει γέ τοι
‘ ἀνὴρ γὰρ ὅστις εὖ βίον κεκτημένος
μὴ τοὐλάχιστον τρεῖς ἀσυμβόλους τρέφει,
ὄλοιτο, νόστου μὴ ποτ᾽ εἰς πάτραν τυχών.’
Β. πόθεν ἐστὶ ταῦτα, πρὸς θεῶν; α. τί δέ σοι
μέλει;
οὐ γὰρ τὸ δρᾶμα, τὸν δὲ νοῦν σκοπούμεθα.
καὶ ἑξῆς:
ὀργίζεται; παράσιτος ὢν ὀργίζεται;
β. οὐχ ἀλλ᾽ ἀλείψας τὴν τράπεζαν τῇ χολῇ
ὥσπερ τὰ παιδί᾽ αὑτὸν ἀπογαλακτιεῖ.
κἀν τῷ δὲ ἐπιγραφομένῳ Παρασίτῳ δράματί φησιν
τότε φάγοις, παράσιθ᾽. β. ὅρα
ὡς διασέσυρκε τὴν τέχνην. οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι
μετὰ τὸν κιθαρῳδὸν ὁ παράσιτος κρίνεται;
”
οὐ δεῖ παρασιτεῖν ὄντα δυσάρεστον σφόδρα.
