Anno 1882 Callimachi carmina edideram duplici consilio
ductus, et ut in plurium manus venirent ex ingentibus quibus
inclusa erant voluminibus soluta, et ut legerentur a doctis
Meinekii et Schneideri interpolationibus purgata. utrumque
mihi videor effecisse. tamen cum exhaustis fere md exemplis
iteranda esset editio, opus a fundamentis instaurandum erat.
novis enim subsidiis repertis evenit ut et unicus codex, ad
quem hymni exigendi sunt, multo tutius restitui posset, et
omnis Callimacheorum carminum memoria rectius aestimari.
quodsi neque in ipsis versibus multa novata sunt (antiqua
vero haud pauca postliminio restituta), neque archetypi
species in adnotatione alia apparet, intellegentes quidem iudices
aliud expectaturos fuisse non existimo. quippe nulla esset ars
nostra, si auctis recensionis subsidiis tantum erroris convinceremur.
neque antiquum consilium mutare placuit, etsi aliter
agendum esset, quo facetior vidererer et scire plus quam ceteri.
profecto, si more saeculi pro philologia colerem mataeoponiam,
cui deae paleis et scorea fit, ingentem rursus componerem
librum, gloriarer numero codicum ad recensionem adhibitorum,
stemmata necterem etiam editionum, artem typographi apices
litterarum a librariis deformatos imitari iuberem, disceptarem
quis quid primus secundus tertius vidisset praetervidisset grammaticorum:
sic efficerem ut ne Momus quidem μέγα κακόν
non laudaturus esset. at enim Callimachus Momum abire
iussit ubi Invidia habitat, neque ego umquam tam iniquorum
numinum morsus timui, timeo laudes. utinam Homerus tandem
aliquando hymnos suos videat a mataeoponia vindicatos.
This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.