I.a., pr., to incline to doubt, to begin to doubt (in Cic. several times, but never in his orations).
I. To be in doubt, to doubt; constr.
(α).
With de or in aliqua re: “de quo Panaetium addubitare dicebant,” Cic. N. D. 2, 46, 118: “de legatis paululum addubitatum est,” Liv. 2, 4: “in his addubitare turpissimum est,” Cic. Off. 3, 4, 18.—
(β).
With pron., or num, an, etc.: “ut addubitet, quid potius dicat,” Cic. Or. 40: “addubitavi, num a Volumnio senatore esset,” id. Fam. 7, 32: “an hoc inhonestum necne sit, addubites,” Hor. S. 1, 4, 124; so Liv. 8, 10; cf. Drak. ad Liv. 2, 4, 7: “illud addubitat, utrum, etc.,” Nep. Con. 5, 4 (acc. to Br. ad h. l.: to leave it undecided; cf. with dubitare, Cic. N. D. 1, 1).—
(γ).
With acc., to be doubtful of a thing, to call in question: “si plus adipiscare, re explicata, boni, quam addubitata mali,” Cic. Off. 1, 24, 83; so id. Div. 1, 47, 105.—
(δ).
With inf., to hesitate: “aptare lacertos addubitat,” Sil. 14, 358.—(ε) Absol.: “eos ipsos addubitare coget doctissimorum hominum tanta dissentio,” Cic. N. D. 1, 6, 14; Liv. 10, 19, 13; Plin. Ep. 2, 19, 1.