I. An admiring, admiration.—Absol.: “tua divina virtus admirationis plus habet quam gloriae,” Cic. Marcell. 26: “qui (plausus) non numquam ipsa admiratione compressus est,” id. Deiot. 34: “perspicua admiratione declaratur,” id. Balb. 2; id. Off. 2, 10, 36.— More freq. with gen. of object: “copiose sapienterque dicentis,” Cic. Off. 2, 14: “si quid fuit in isto studio admirationis,” id. Mur. 25: “admiratione afficiuntur ii,” id. ib. 2, 10: “admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus,” id. N. D. 2, 48, 124 al.: “cuivis inicere admirationem sui,” Nep. Iph. 3: “hominis admiratio,” Cic. Arch. 4: “admiratio viri,” Liv. 9, 8; so id. 7, 34; Suet. Ner. 52 al.: “in magna admiratione esse,” to be greatly admired, Plin. 36, 5, 10, § 32.—In plur.: “haec sunt, quae admirationes in bonis oratoribus efficiunt,” Cic. de Or. 1, 33; so id. Brut. 84, 290; Vitr. 7, 13.—
II. Wonder, surprise, astonishment (cf.: “admiror, admirabilis): hoc mihi maximam admirationem movet,” Cic. Phil. 10, 2; so, “habere,” id. Fam. 5, 12, 18: “divitiarum,” id. Off. 2, 20; id. de Or. 2, 62; id. Or. 3 al.: “admiratio ancipitis sententiae,” Liv. 21, 3: “non sine admiratione,” Suet. Calig. 19; so Plin. 7, 12, 10, § 56; 16, 26, 44, § 107: “ut admirationem faciam populo,” Vulg. Isa. 29, 14: “miratus sum illam admiratione magna,” ib. Apoc. 17, 6.—Also with quod: “(Decium) admiratio incessit, quod nec pugnam inirent, etc.,” Liv. 7, 34, 12.