I.that deserves to be loved, worthy of love, lovely, amiable (class.): “nimis bella es atque amabilis,” Plaut. As. 3, 3, 84; so id. Stich. 5, 4, 54: nec sine te (sc. Venere) fit laetum neque amabile quicquam, without thee nothing lovely is obtained, * Lucr. 1, 23: “filiolam tuam et amo et amabilem esse certo scio,” Cic. Att. 5, 19: “se ipsum amabilem facit,” Vulg. 2 Reg. 1, 23; ib. Prov. 18, 24: “amabilior mihi Velia fuit,” Cic. Fam. 7, 20: “amabilissimum nodum amicitiae tollere,” id. Lael. 14, 51: “amabilis insania,” Hor. C. 3, 4, 5; so, “frigus,” id. ib. 3, 13, 10: “chori,” id. ib. 4, 3, 14: “seu condis amabile carmen,” or dost build the lovely rhyme, id. Ep. 1, 3, 24: “vocavit ejus nomen Amabilis - Domino,” i. e. Jedidiah, Vulg. 2 Reg. 12, 25 al.—Adv.: ămābĭlĭter ; in act. signif., lovingly, amiably: “si amabiliter in me cogitare vis,” Cic. Att. 14, 13: “spectet amabilius juvenem,” Ov. A. A. 3, 675: “lusit,” pleasantly, Hor. Ep. 2, 1, 148; Petr. 112.
ămābĭlis , e, adj. amo,