I.sup., 3, v. n., to sit down, seat one's self somewhere, sit (syn. assideo).
a. Absol.: Adsido; accurrunt servi; “soccos detrahunt,” Ter. Heaut. 1, 1, 72: “adsidamus, si videtur,” Cic. Ac. 1, 4, 14: “Assidentem (Caesarem) conspirati specie officii circumsteterunt,” Suet. Caes. 82.—
b. With an adjunct of place: “in sellā apud magistrum adsideres,” Plaut. Bacch. 3, 3, 28: “hic,” id. Stich. 1, 2, 35: “hic in arā,” id. Rud. 3, 3, 26: “eo mulier adsidat,” Cato, R. R. 157, 11: “ut aves videre possint, ubi adsidant,” Varr. R. R. 3, 5, 3: “super aspidem,” Cic. Fin. 2, 18, 59: “aquila in culmine domūs assedit,” Suet. Tib. 14: “humi assidens,” id. Ner. 53 al.—
c. With acc. (cf. assideo, II. A.): “Hiempsal dextrā Adherbalem adsedit,” Sall. J. 11, 3: “se utrumque adsidere jussit,” Aur. Vict. Caes. 10.—Of an orator who sits down after he has finished his speech: Peroravit aliquando, adsedit; “surrexi ego,” he sat down, took his seat, Cic. Rosc. Am. 22: “subito adsedit, cum sibi venenis ereptam memoriam diceret,” id. Or. 37, 129: “Set ubi adsedit, Catilina etc.,” Sall. C. 31, 7; 53, 1.