previous next
certātĭo , ōnis, f. 2. certo,
I.a contending, striving, a combat, strife, contest, etc. (in good prose, most freq. in Cic.).
I. Lit.
B. Esp., a military contest, a fight (very rare), Sisenn. ap. Non. p. 196, 1.—
II. Trop.: Medea nequaquam istuc istac ibit: magna inest certatio, Enn. ap. Cic. N. D. 3, 25, 65 (Trag. Rel. v. 304 Vahl.): “relinquitur non mihi cum Torquato sed virtuti cum voluptate certatio,Cic. Fin. 2, 14, 44: “haec inter eos (amicos) fit honesta certatio,id. Lael. 9, 32: “ingenia exercere certationibus,Vitr. 2, 1, 3.—Of a judicial contest: “haec est iniqua certatio,Cic. Quint. 22, 73: “non par,id. ib. 21, 68; hence: per populum multae poenae certatio esto, Lex ap. Cic. Leg. 3, 3, 6; Liv. 25, 4, 8.—So in the lang. of political life: “certatio multae,a public discussion concerning a punishment to be inflicted, Cic. Leg. 3, 3, 6; Liv. 25, 4, 8 (cf. id. 25, 3, 13).
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (9 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (9):
    • Suetonius, Divus Augustus, 45
    • Vitruvius, On Architecture, 2.1.3
    • Livy, The History of Rome, Book 25, 3
    • Livy, The History of Rome, Book 25, 4
    • Cicero, De Legibus, 2.15
    • Cicero, De Legibus, 3.3
    • Cicero, de Finibus Bonorum et Malorum, 2.14
    • Cicero, de Natura Deorum, 3.25
    • Cicero, De Amicitia, 9
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: