(α).
With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.): “hanc metui ne me criminaretur tibi,” Ter. Eun. 5, 2, 16; so, “aliquem alicui,” Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: “Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc.,” Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: “Patres,” id. 31, 6, 4: “auctores,” Quint. 1, 5, 11: “inopinantem,” Suet. Tib. 64 al.—
(β).
With things as objects, to complain of, to charge with: “quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur,” Cic. Mil. 5, 12; so, “res gestas argumentando crimenve dissolvere,” id. Opt. Gen. 5, 15: “nescio quid de illā tribu,” id. Planc. 16, 38: “auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli,” Tac. H. 1, 87 fin.: “rhetoricen vitiis,” Quint. 2, 17, 26: “humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri,” Curt. 4, 1, 24: “senatusconsultum absenti principi,” Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α supra.—With acc. and inf.: “de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam,” Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—
(γ).
Absol., to accuse, criminate: “neque ego vos ultum injurias hortor ... neque discordias, ut illi criminantur,” Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: “Tiberio criminante,” Suet. Calig. 7; 30.