previous next
crīmĭnor , ātus, 1, v. dep. crimen, I..
(α). With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.): “hanc metui ne me criminaretur tibi,Ter. Eun. 5, 2, 16; so, “aliquem alicui,Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: “Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc.,Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: “Patres,id. 31, 6, 4: “auctores,Quint. 1, 5, 11: “inopinantem,Suet. Tib. 64 al.
(γ). Absol., to accuse, criminate: “neque ego vos ultum injurias hortor ... neque discordias, ut illi criminantur,Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: “Tiberio criminante,Suet. Calig. 7; 30.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (18 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (18):
    • Cicero, Philippics, 2.1.3
    • Cicero, For Plancius, 16.38
    • Cicero, For Sextus Roscius of Ameria, 15.44
    • Cicero, For Milo, 5.12
    • Tacitus, Historiae, 1.87
    • Suetonius, Caligula, 56
    • Suetonius, Caligula, 7
    • Suetonius, Tiberius, 64
    • Pliny the Younger, Epistulae, 6.13.2
    • Livy, The History of Rome, Book 2, 31.5
    • Livy, The History of Rome, Book 2, 37.3
    • Livy, The History of Rome, Book 31, 6
    • Livy, The History of Rome, Book 1, 54.8
    • Cicero, De Officiis, 3.20
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 2, 17.26
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 1, 5.11
    • Curtius, Historiarum Alexandri Magni, 4.1.24
    • Cicero, De Optimo Genere Oratorum, 5.15
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: