I. To fasten with wedges, to wedge up: “si quid cuneandum sit in ligno clavisve figendum,” Plin. 16, 40, 76, § 206: “unus lapis facit fornacem, ille, qui latera inclinata cuneavit et interventu suo vinxit,” the key-stone, Sen. Ep. 118, 16.—*
B. Trop., of discourse, to press in, force in: “si oratio cohaeret et sequitur, non, si per vim cuneatur,” Quint. 4, 3, 4.—
II. To make wedge-shaped; of places: “(Britannia) iterum se in diversos angulos cuneat triquetra,” is in the form of a wedge, Mel. 3, 6, 4 (cf. cuneus, I.): “(Hispania) cuneatur angustiis inter duo maria,” Plin. 3, 3, 4, § 29.—Hence, cŭnĕātus , a, um, P. a. (acc. to II.), pointed like a wedge, wedgeshaped: “ager,” Col. 5, 2, 1: “collis acumine longo,” Ov. M. 13, 778: “jugum montis in angustum dorsum,” Liv. 44, 4, 4.—Comp.: “forma scuti ad imum cuneatior,” Liv. 9, 40, 2.