I.to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat, displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; “so opp. placere,” id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: “mortis mihi displicet auctor,” Ov. M. 8, 493 et saep.: “si displicebit vita,” Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: “non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc.,” Cic. de Or. 1, 34, 157; “so with a subjectclause,” Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.—
II. Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, “in gen.,” to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: “aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens,” uneasy, Scrib. Comp. 188.