I.v. inch. n., to pass away completely, to vanish, disappear.
I. Lit.: refugere oculi: corpus macie extabuit, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26: “is fame extabuit,” Suet. Galb. 7; Vulg. Thren. 4, 9.— *
II. Trop.: “videmus ceteras opiniones fictas atque vanas diuturnitate extabuisse,” Cic. N. D. 2, 2, 5.