previous next
interpellātor , ōris, m. id.,
I.one who interrupts another in speaking, an interrupter, disturber (class.), Auct. Her. 2, 11, 16: “ubi se oblectare sine interpellatoribus posset,Cic. Off. 3, 14, 58: “matrimoniorum,a seducer, Paul. Sent. 5, 4, 5 Huschke (Dig. 74, 11, 1): “cum interpellatores aliis atque aliis causis in jure dicendo (Tiberium) detinerent,Suet. Aug. 97: “de pantomimis duobus, ... alterum saltorem dixit, alterum interpellatorem,Quint. 6, 3, 65.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (3 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (3):
    • Suetonius, Divus Augustus, 97
    • Cicero, De Officiis, 3.14
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 6, 3.65
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: