I.imperf. largibar, Prop. 1, 3, 25; fut. largibere, Plaut. Bacch. 4, 7, 30; inf. largirier, id. As. 5, 2, 82.—Act. collat. form, v. fin.), v. dep. 1. largus, to give bountifully, to lavish, bestow, dispense, distribute, impart (class.; cf.: dono, suppedito).
I. Lit.
A. In gen.: “amico homini mea ex crumena largiar,” Plaut. Pers. 2, 3, 13: “ex ea (dote) largiri te illi,” id. Trin. 3, 3, 14: “cenam esurientibus,” id. Am. 1, 1, 155: “qui eripiunt aliis, quod aliis largiantur,” Cic. Off. 1, 14, 43; cf.: “ex alieno,” id. Fam. 3, 8, 8; id. Rosc. Com. 10: “agros emeritis,” Tac. A. 1, 28: “largitur in servos quantum aderat pecuniae,” id. ib. 16, 11: “facile largiri de alieno,” Just. 36, 3, 9.—Of inanimate subjects: “sol universis idem lucis largitur,” Quint. 1, 2, 14: Gallis provinciae propinquitas multa ad copiam atque usus largitur, * Caes. B. G. 6, 24.—
B. In partic., to give largesses, to bribe: “largiundo et pollicitando magis incendere,” Sall. C. 38; id. J. 13: “exercitum largiendo corrumpere,” Quint. 5, 13, 17: “largiendo de alieno popularem fieri,” Liv. 3, 1: dictis largiri, to bestow in words, i. e. to promise without power to give: “quid nunc acturu's, postquam erili filio largitu's dictis dapsilis lubentias,” Plaut. Ps. 1, 4, 3.—
II. Trop., to confer, bestow, grant, yield: “Hortensio summam copiam facultatemque dicendi natura largita est,” Cic. Quint. 2, 8: “utrisque fortuna regnum est largita,” id. Har. Resp. 25: “nimium parcus in largienda civitate,” id. Balb. 22, 50: “plusculum amori,” id. Fam. 5, 12, 3: “occasionem clamandi,” Quint. 12, 8, 2: “quidquid solamen humandi est, largior,” Verg. A. 10, 494; so, “alicui occasionem impudentiae,” Plin. 2, 23, 21, § 87: “laetitiam alicui,” Plaut. Capt. 4, 2, 49: “Istoscine patrem aequom morest liberis largirier?” to teach, communicate, id. As. 5, 2, 82: “id largiamur inertiae nostrae,” give up, concede, Cic. de Or. 1, 15, 68: reipublicae injurias. to forgive, Tac. A. 3, 70: “beneficia in vulgus,” Sen. Ben. 1, 2, 1: “totus habenas,” to give, re lax, Sil. 15, 724.—Esp.: se largiri, to bestow one's society, to be free or eager in courtship: nam tu te vilem feceris, si te ultro largiere: sine ultro veniat, quaeritet, etc., Plaut. Mil. 4, 6, 28.—
(β).
With foll. ut: “si quis mihi deus largiatur, ut ex hac aetate repuerascam,” would grant, Cic. de Sen. 23, 83.
1. Act. collat. form, largĭo , īre; act. imp. largi, Att. ap. Non. 470, 26; so, Lucil. ib. —*
2. largītus , a, um, in pass. signif.: Tib. 4, 1, 129.