I.of or relating to private property.
I. Lit.: “peculiaris causa,” concerning property, Dig. 41, 2, 44: “peculiari nomine,” on account of property, ib. 14, 12, 16.—
II. Transf.
A. One's own, belonging to one (cf. proprius): “etiam opilio, qui pascit alienas oves, aliquam habet peculiarem,” Plaut. As. 3, 1, 36: “ovem tibi dabo peculiarem,” id. Merc. 3, 1, 27: “ut peculiare aliquid in fundo pascere liceat,” Varr. R. R. 1, 17: “aedes,” Dig. 15, 1, 22; 23: “nummi,” ib. 12, 1, 31: “vinum,” ib. 33, 6, 9: “vectigalibus peculiares servos praeposuit,” belonging to him, his own, Suet. Caes. 76: prolatos manu sua e peculiaribus loculis suis id. Galb. 12.—
B. One's own, belonging particularly to one's self, not held in common with others; proper, special, peculiar: “venio ad Lysaniam, peculiarem tuum, Deciane, testem,” Cic. Fl. 21, 51: “hoc mihi peculiare fuerit,” id. Q. Fr. 2, 10, 3: “edictum,” Cic. Verr. 2, 3, 14, § 36; Liv. 3, 19, 9: “quasi proprio suo et peculiari deo,” Suet. Aug. 5: “Africae peculiare, quod in oleastro inserit,” Plin. 17, 18, 30, § 129: “haec sunt peculiaria Arabiae,” id. 12, 17, 38, § 77; 19, 8, 41, § 140: “me peculiaris quidem impedit ratio,” Plin. Ep. 1, 8, 16; 10, 2, 2: “luce peculiari nitere,” Mart. 4, 64, 8: “ut sis ei populus peculiaris,” Vulg. Deut. 26, 18: “in populum peculiarem,” id. ib. 14, 2.—
C. Singular, particular, extraordinary, peculiar (post-Aug.): “peculiari merito,” Suet. Vit. 4: “peculiare munus,” Just. 36, 4, 3.—Adv.: pĕcūlĭārĭ-ter .
A. As private property: “quaedam etiam ignorantes possidemus, id est quae servi peculiariter paraverunt,” Dig. 41, 2, 3; 20, 6, 8.—
B. Especially, particularly, peculiarly: “folia peculiariter cruribus vitiosis utilia,” Plin. 26, 8, 33, § 50: “medicinae peculiariter curiosus,” id. 25, 2, 3, § 7; Quint. 1, 2, 16; 11, 3, 130; 8, 2, 8 (but in Plin. 36, 20, 37, § 145, the correct read. is peculiaris, not peculiarius; v Sillig ad h. l.).