previous next
pējĕro , or, in the orig. form, perjūro (Vulg. Lev. 19, 12; id. Matt. 5, 33), and per-jĕro (Plaut. Trin. 1, 1, 9; id. Truc. 1, 1, 9), āvi, ātum, 1, v. n. per-juro,
I.to swear falsely, to forswear or perjure one's self.
(β). Poet. in part. perf. pass.: jus pejeratum, a false oath (analog. to jus jurandum), Hor. C. 2, 8, 1: “et perjuratos in mea damna deos,offended by perjury, Ov. Am. 3, 11, 22.—
II. Transf., in gen., to lie (Plautin.): “perge: optime hercle perjuras,Plaut. Poen. 2, 34: “da pignus, ni nune perjures,id. ib. 5, 4, 72; id. Merc. 3, 1, 42.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (14 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (14):
    • Old Testament, Leviticus, 19.12
    • Cicero, For Quintus Roscius the Actor, 16.46
    • Cicero, For Aulus Cluentius, 48.134
    • Plautus, Truculentus, 1.1
    • New Testament, Matthew, 5.33
    • Plautus, Asinaria, 3.2
    • Plautus, Mercator, 3.1
    • Plautus, Trinummus, 1.1
    • Lucan, Civil War, 6.749
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 2.21
    • Cicero, De Officiis, 3.29
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 5, 10.87
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 5, 11.13
    • Statius, Silvae, 4.3
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: