I.to shut to, to close (class.).
I. Lit.: “portas praeclusit,” Caes. B. C. 2, 19 fin.: “praecludere portas consuli,” id. ib. 3, 12: “fores,” Prop. 2, 4 (5), 21: “portus classi,” Luc. 9, 39: “horrea,” Suet. Calig. 26 fin.: “via lapidum ruinā praeclusa,” blocked up, Suet. Oth. 8 fin.—Transf., with a personal object: “praeclusit cunctos negotiatores,” i. e. closed their shops, Suet. Ner. 32.—
II. Transf.
1. To close a thing to any one, i. e. to forbid access to: “omnem orbem terrarum civibus Romanis,” Cic. Verr. 2, 5, 65, § 168: “maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,” id. Planc. 40, 96: “sibi curiam,” id. Pis. 17, 40: “omnes sibi aditus misericordiae judicum,” Cic. Verr. 2, 5, 8, § 21. —
2. To shut up or off, to hinder, stop, impede: “effugium alicui,” Lucr. 1, 973: “vocem alicui,” Liv. 33, 13, 5; cf.: “linguam cani, ne latret,” Phaedr. 1, 22, 5.