I.to run forth, rush forwards.
I. Lit. (class.), freq. of armies: “si Romani ferocius procucurrissent,” Liv. 25, 11: “infestis pilis,” Caes. B. C. 3, 93: “in proximum tumulum,” id. B. G. 6 39: “ad repellendum, et prosequendum hostem,” id. B. C. 2, 8: “longius,” to rush farther on, Verg. A. 9, 690: “adversos telum contorsit in hostes Procurrens,” id. ib. 12, 267.—Of animals: “qui et procurrentem (bovem) retrahat et cunctantem producat,” Col. 6, 2, 9; 7, 3, 26.—
B. Transf.
1. Of locality, to run or jut out, to extend, project (poet. and in post-Aug. prose): “infelix saxis in procurrentibus haesit,” Verg. A. 5, 204: “terra procurrit in aequor,” Ov. F. 4, 419: “mons procurrit in occidentem,” Col. 6, 27, 7: “procurrens per medium Euxinum promontorium,” Plin. 4, 12, 26, § 86: “Clupea procurrit a Punico litore,” Flor. 2, 2, 19; Curt. 5, 4, 5; Plin. Ep. 6, 20, 11.—
2. Of plants, to extend: “radix in longitudinem procurrens,” Plin. 18, 13, 34, § 130.—
3. Of money, to increase: “in ipso procurrentis pecuniae impetu raptus,” Sen. Ep. 101, 4.— *