previous next
rĕluctor , ātus, 1 (
I.abl. part. pres. reluctanti, Ov Am. 3, 4, 14), v. dep. n., to struggle against any thing, to resist (poet. and in post-Aug. prose; syn.: repugno, renitor, adversor).
II. Trop., to oppose, resist; to be adverse or reluctant: “reluctatus invitusque revertens in Italiam,Vell. 2, 102, 5; cf.: “diu sum equidem reluctatus, Quint. prooem. § 1: diuque precibus ipsum reluctatum aegre vicerunt, ut, etc.,Curt. 8, 2, 11; cf. Mart. 5, 35, 5: “his tot tantisque rationibus, quamquam multum reluctata verecundia Principis nostri, tandem tamen, cessit,Plin. Pan. 60, 4: “fatis reluctantibus,Petr. 111.?*!
1. Act. collat. form: “faucibus ipsis hiantis Cerberi reluctabat,App. M. 4, p. 151, 28: “pectus et venter reluctabat,id. ib. 7, p. 189, 38; Fulg. contr Verg.—
2. Reluctatus, in a pass. signif., Claud. Rapt. Pros. 1, 42.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Ovid, Metamorphoses, 12.264
    • Vergil, Georgics, 4.301
    • Tacitus, Annales, 4.22
    • Seneca, Hercules Oetaeus, 1729
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 4.7
    • Curtius, Historiarum Alexandri Magni, 6.2.6
    • Curtius, Historiarum Alexandri Magni, 8.2.11
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: