previous next
-vŏco , āvi, ātum, 1, v. a.,
I.to call apart or aside, to call away to some particular place (class.; a favorite word of Cic.; syn. seduco).
I. Lit.: “sevocare singulos hortarique coepit,Caes. B. G. 5, 6: “erum,Plaut. Men. 5, 9, 25: “hunc,Ov. M. 2, 836: “maxime placitam (feminam ad stuprum),Suet. Calig. 36: “aliquem,Cic. Phil. 2, 14, 34: “plebem in Aventinum,id. Mur. 7, 15; cf.: “tribuni plebis, ne quis postea populum sevocaret, capite sanxerunt,should call a meeting of the people out of the city, Liv. 7, 16 fin.: “quid tu te solus e senatu sevocas?separate yourself, Plaut. Aul. 3, 6, 13.—Less freq. with inanimate objects: “haud mediocriter de communi quicquid poterat ad se in privatam domum sevocabat,put aside, withdrew, subtracted, Cic. Quint. 3, 13.—
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (13 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (13):
    • Caesar, Gallic War, 5.6
    • Cicero, For Lucius Murena, 7.15
    • Cicero, Philippics, 2.14.34
    • Ovid, Metamorphoses, 2.836
    • Plautus, Aulularia, 3.6
    • Plautus, Menaechmi, 5.9
    • Plautus, Mercator, 2.3
    • Suetonius, Caligula, 36
    • Livy, The History of Rome, Book 7, 16
    • Cicero, de Natura Deorum, 3.8
    • Cicero, De Divinatione, 1.30
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 1.30
    • Cicero, Orator, 20.66
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: