I.to make stupid or senseless, to benumb, deaden, stun, stupefy (rare; usu. in the part. perf.).
(α).
In verb. fin.: “privatos luctus stupefecit publicus pavor,” Liv. 5, 39; Sil. 9, 122.—Pass.: “ut nostro stupefiat Cynthia versu,” Prop. 2, 13 (3, 4), 7.—
(β).
In part. perf., stupefied, stunned: quem stupefacti dicentem intuentur? * Cic. de Or. 3, 14, 53: “spectas tuam stupefacta figuram,” Ov. H. 14, 97: “ingenti motu stupefactus aquarum,” Verg. G. 4, 365; Sen. Thyest. 547; Luc. 4, 633; Val. Fl. 6, 228.