I.a being or keeping silent, silence, taciturnity (class.; “opp. oratio),” Cic. Sest. 18: “taciturnitatem alicujus experiri,” id. Brut. 65, 231: “curiae taciturnitas annua,” id. Pis. 14, 32: “vocis exspectas contumeliam, cum sis gravissimo judicio taciturnitatis oppressus?” id. Cat. 1, 7, 16: “taciturnitas testium,” id. Rosc. Com. 5, 14: “taciturnitas imitatur confessionem,” id. Inv. 1, 32, 54: “suspitionem mihi majorem tua taciturnitas attulerat,” id. Att. 7, 8, 1: “taciturnitas pudorque,” Suet. Ner. 23: “quid foret Iliae Mavortisque puer, si taciturnitas Obstaret meritis invida Romuli,” i. e. silence on the part of poets, Hor. C. 4, 8, 23 et saep.: “opus est Fide et taciturnitate,” Ter. And. 1, 1, 7: “nosti hominis tarditatem et taciturnitatem,” Cic. Fam. 1, 5, b, 2; Aur. Vict. Epit. 1 med.; cf.: “desideravit Maecenatis taciturnitatem,” Suet. Aug. 66. — Plur.: “sed paucorum taciturnitatibus tradidisse sacrorum ritus,” Arn. 5, 168.
tăcĭturnĭtas , ātis, f. taciturnus,