previous next
ultĭo , ōnis, f. ulciscor,
I.a taking vengeance, avenging, revenge (not ante-Aug.; cf. “vindicta): quamquam serum auxilium perditis erat, tamen ultionem petens,Liv. 31, 24, 1: “ultionem violatae per vim pudicitiae confessa viro est,id. 38, 24, 10: “inhumanum verbum est et quidem pro isto receptum, ultio,Sen. Ira, 2, 32, 2: “voluptas ultionis,Quint. 5, 13, 6; cf. id. 7, 4, 33; Sen. Ira, 2, 32, 3; 3, 3, 3; 3, 4, 4; 3, 5, 8; 3, 27, 1; id. Clem. 1, 27, 1; 1, 27, 2; Tac. A. 2, 13; 3, 7; 4, 25 fin.; Suet. Tib. 25; Juv. 13, 2; 191 al.—Personified as a deity: “aram Ultioni statuendam,Tac. A. 3, 18.—With gen. of the passion, indulgence: si ultio irae haec et non occasio cupiditatis explendae esset, Liv. 7, 30, 14.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (11 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (11):
    • Tacitus, Annales, 2.13
    • Tacitus, Annales, 3.18
    • Suetonius, Tiberius, 25
    • Livy, The History of Rome, Book 38, 24
    • Livy, The History of Rome, Book 7, 30
    • Livy, The History of Rome, Book 31, 24
    • Seneca, de Ira, 2.32.2
    • Seneca, de Ira, 2.32.3
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 5, 13.6
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 7, 4.33
    • Juvenal, Satires, 1.1
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: