I.v. dep. n. [verecundus], to feel bashful or ashamed, to be shy or diffident (rare but class.): “verecundari neminem apud mensam decet,” Plaut. Trin. 2, 4, 77: hi nostri amici verecundantur, capti splendore virtutis, Cic. Fragm. ap. Non. 480, 17: “aliquem cunctantem et quasi verecundantem incitare,” id. de Or. 3, 9, 36.— With inf.: “Sp. Carvilio graviter claudicanti ex vulnere ... et ob eam causam verecundanti in publicum prodire,” Cic. de Or. 2, 61, 249.—
II. Transf., of things: “(manus) probant, admirantur, verecundantur,” express shame, Quint. 11, 3, 87.