ιρις ανδ ποσειδον
1. Ἶριςτὴν νῆσον τὴν πλανωμένην, ὦ Πόσειδον, ἣν ἀποσπασθεῖσαν τῆς Σικελίας ὕφαλον ἔτι νήχεσθαι συμβέβηκε, ταύτην, φησὶν ὁ Ζεύς, στῆσον ἤδη καὶ ἀνάφηνον καὶ ποίησον ἤδη δῆλον ἐν τῷ Αἰγαίῳ μέσῳ βεβαίως μένειν στηρίξας πάνυ ἀσφαλῶς: δεῖται γάρ τι αὐτῆς. Ποσειδῶν
πεπράξεται ταῦτα, ὦ Ἶρι. τίνα δὲ ὅμως παρέξει [315] αὐτῷ τὴν χρείαν ἀναφανεῖσα καὶ μηκέτι πλέουσα; Ἶρις
τὴν Λητὼ ἐπ᾽ αὐτῆς δεῖ ἀποκυῆσαι: ἤδη γὰρ πονήρως ὑπὸ τῶν ὠδίνων ἔχει. Ποσειδῶν
τί οὖν; οὐχ ἱκανὸς ὁ οὐρανὸς ἐντεκεῖν; εἰ δὲ μὴ οὗτος, ἀλλ᾽ ἥ γε γῆ πᾶσα οὐκ ἂν δύναιτο ὑποδέξασθαι τὰς γονὰς αὐτῆς; Ἶρις
οὔκ, ὦ Πόσειδον: ἡ Ἥρα γὰρ ὅρκῳ μεγάλῳ κατέλαβε τὴν γῆν, μὴ παρασχεῖν τῇ Λητοῖ τῶν ὠδίνων ὑποδοχήν. ἡ τοίνυν νῆσος αὕτη ἀνώμοτός ἐστιν: ἀφανὴς γὰρ ἦν. 2. Ποσειδῶν
συνίημι. στῆθι, ὦ νῆσε, καὶ ἀνάδυθι αὖθις ἐκ τοῦ βυθοῦ καὶ μηκέτι ὑποφέρου, ἀλλὰ βεβαίως μένε καὶ ὑπόδεξαι, ὦ εὐδαιμονεστάτη, τοῦ ἀδελφοῦ τα τέκνα δύο, τοὺς καλλίστους τῶν θεῶν: καὶ ὑμεῖς, ὦ [p. 129] Τρίτωνες, διαπορθμεύσατε τὴν Λητὼ ἐς αὐτήν: καὶ γαληνὰ ἅπαντα ἔστω. τὸν δράκοντα δέ, ὃς νῦν ἐξοιστρεῖ αὐτὴν φοβῶν, τὰ νεογνὰ ἐπειδὰν τεχθῇ, αὐτίκα μέτεισι καὶ τιμωρήσει τῇ μητρί. σὺ δὲ ἀπάγγελλε τῷ Διὶ πάντα [316] εἶναι εὐτρεπῆ: ἕστηκεν ἡ Δῆλος: ἡκέτω ἡ Λητὼ ἤδη καὶ τικτέτω.
