Talia dicenti curarum maxima nutrix
nox intervenit, tenebrisque audacia crevit.
Prima quies aderat, qua curis fessa diurnis
pectora somnus habet: thalamos taciturna paternos
85intrat et (heu facinus!) fatali nata parentem
crine suum spoliat praedaque potita nefanda
fert secum spolium celeris progressaque porta
per medios hostes (meriti fiducia tanta est)
pervenit ad regem. Quem sic adfata paventem est:
90“Suasit amor facinus. Proles ego regia Nisi
Scylla tibi trado patriaeque meosque penates.
Praemia nulla peto nisi te. Cape pignus amoris
purpureum crinem, nec me nunc tradere crinem,
sed patrium tibi crede caput.” Scelerataque dextra
95munera porrexit. Minos porrecta refugit
turbatusque novi respondit imagine facti:
“Di te summoveant, o nostri infamia saecli,
orbe suo, tellusque tibi pontusque negetur.
Certe ego non patiar Iovis incunabula, Creten,
100qui meus est orbis, tantum contingere monstrum.”
Dixit, et ut leges captis iustissimus auctor
hostibus imposuit, classis retinacula solvi
iussit et aeratas impelli remige puppes.
Scylla freto postquam deductas nare carinas
105nec praestare ducem sceleris sibi praemia vidit,
consumptis precibus violentam transit in iram,
intendensque manus, passis furibunda capillis,
“quo fugis” exclamat, “meritorum auctore relicta,
o patriae praelate meae, praelate parenti?
110Quo fugis, inmitis? cuius victoria nostrum
et scelus et meritum est. Nec te data munera, nec te
noster amor movit, nec quod spes omnis in unum
te mea congesta est? Nam quo deserta revertar?
In patriam? Superata iacet. Sed finge manere:
115proditione mea clausa est mihi. Patris ad ora?
Quem tibi donavi! Cives odere merentem,
finitimi exemplum metuunt: exponimur orbae,
terrarum nobis ut Crete sola pateret.
Hac quoque si prohibes et nos, ingrate, relinquis,
120non genetrix Europa tibi ea, sed inhospita Syrtis,
Armeniae tigres austroque agitata Charybdis.
Nec Iove tu natus, nec mater imagine tauri
ducta tua est (generis falsa est ea fabula !): verus
et ferus et captus nullius amore iuvencae,
125qui te progenuit, taurus fuit. Exige poenas,
Nise pater! gaudete malis, modo prodita, nostris
moenia! nam fateor, merui et sum digna perire.
Sed tamen ex illis aliquis, quos impia laesi,
me perimat. Cur, qui vicisti crimine nostro,
130insequeris crimen? Scelus hoc patriaeque patrique,
officium tibi sit. Te vere coniuge digna est,
quae torvum ligno decepit adultera taurum
discordemque utero fetum tulit. Ecquid ad aures
perveniunt mea dicta tuas? An inania venti
135verba ferunt idemque tuas, ingrate, carinas?
Iam iam Pasiphaen non est mirabile taurum
praeposuisse tibi: tu plus feritatis habebas.
Me miseram! properare iubet, divulsaque remis
unda sonat; mecumque simul mea terra recedit.
140Nil agis, o frustra meritorum oblite meorum:
insequar invitum, puppimque amplexa recurvam
per freta longa trahar.” Vix dixerat, insilit undis
consequiturque rates, faciente cupidine vires,
Gnosiacaeque haeret comes invidiosa carinae.
145Quam pater ut vidit (nam iam pendebat in aura
et modo factus erat fulvis haliaeetus alis),
ibat, ut haerentem rostro laceraret adunco.
Illa metu puppim dimisit, et aura cadentem
sustinuisse levis, ne tangeret aequora, visa est.
150Pluma fuit: plumis in avem mutata vocatur
ciris, et a tonso est hoc nomen adepta capillo.
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Ovid. Metamorphoses. Hugo Magnus. Gotha (Germany). Friedr. Andr. Perthes. 1892.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.