1. ad Leonardum Arretinum in Angelinetum praefatio
Hunc, Leonarde, tuo volui obsignare libellumNomine, quo titulus luceat ipse magis.
Si quoi dandus honos Grai pariterque Latini
Eloquii et quicquid laudis in orbe fuit,
5Si quoi debetur fama immortalis avorum,
Arretine, tibi gloria prima manet.
Effingis priscos nimia gravitate parentes
Et superas veteres tu probitate viros.
Non solum dicant tibi se debere Latini,
10Verum etiam Argolici teque tuosque colant.
Non minus in Graium conversus sermo Latinus
Quam Graium per te lingua Latina tenet.
Eloquitur lepida ac ornata voce Latinus
Factus Aristoteles: barbarus ante fuit.
15Punica bella diu tot in annis mortua vivunt,
Rex Cicero vivit non moriturque Plato.
Quid recitem libros te traduxisse Pelasgos
Innumeros, totidem et composuisse novos?
Italiae lumen, per te venere Camenae
20Ad Latium, per te dicta vetusta placent.
Indulgere velis nostro, Arretine, furori,
Sive sit ille furor, sive sit ille dolor.
Iudicium facias nostro de carmine, sive
Thura tegat, vel sint verbula digna legi.
25Quae si iudicio fuerint laudata benigno,
Mordeat o quantum quisque poeta velit.
Nec pigeat nostris te respondere tabellis,
Sive velis prosa, carmine sive velis.
Si mihi rescribes, Musas venisse putabo
30Aonio ex fonte et numina sacra novem.
Indulgere velis nostro, Arretine, furori,
Sive sit ille furor, sive sit ille dolor.
Quando novi vates ausi sunt tempore prisco
Carmina, Phoebeos consuluere focos;
35Nunc quaerenda meis non sunt oracla Sibyllae
Versibus et Phoebus despiciendus erit:
Tu Cumaea mihi, tu Phoebeaeque sorores,
Phoebus eris calamis Calliopeque meis.
