I. To leave, quit, forsake, depart from something (cf.: “destituo, desero): urbem exsul linquat,” Plaut. Most. 3, 1, 69: “terram,” Cic. Planc. 10, 26: “nil intentatum nostri liquere poëtae,” Hor. A. P. 285: “linquenda tellus,” id. C. 2, 14, 21.—Absol., to go away: “linquebat comite ancilla una,” Juv. 6, 119.—
B. Esp.
1. Linqui animo, and simply linqui, to swoon, faint, Suet. Caes. 45: “linquor et ancillis excipienda cado,” Ov. H. 2, 130; so act.: “me liquit animus,” Sen. Troad. 623; Ov. M. 8, 363.—
2. Linquere lumen, animam, vitam, to die: “lumen linque,” Plaut. Cist. 3, 12: “dulcia linquebant labentis lumina vitae,” Lucr. 5, 989; 3, 542: “linquebant dulces animas,” Verg. A. 3, 140: “animam,” Ov. M. 13, 522; Quint. Decl. 13, 6: “nec Poenum liquere doli,” Sil. 5, 38. —
II. To leave, give up, resign, abandon something: “linquamus haec,” Cic. de Or. 3, 10, 38: “linquamus naturam, artesque videamus,” id. ib. 3, 46, 180: “linque severa,” Hor. C. 3, 8, 28: “spem,” Val. Fl. 1, 631: “inrita ventosae linquens promissa procellae,” Cat. 64, 59.—
III. To leave in any place or condition: “erum in opsidione linquet,” Plaut. As. 2, 2, 14: “lupos apud oves,” id. Ps. 1, 2, 8. —
IV. To leave behind: “linquere vacuos cultoribus agros,” Luc. 9, 162: “sui monumentum insigne pericli,” Val. Fl. 5, 231: “pharetram hospitio,” id. 1, 661.—
V. Impers. pass.: linquitur, it is left, it remains.— With ut and subj.: linquitur, ut totis animalibus adsimulentur. Lucr. 2, 914: et vix cernere linquitur undas, Silv. 4, 628.