I.dep. form pudeatur, Petr. 47, 4), 2, v. a. and n. root pu-, pav-, to strike; Sanscr. paviram, weapon; cf. pavire (puvire), tripudium, etc., to make or be ashamed, to feel shame; to be influenced or restrained by shame or by respect for a person or thing.—In the verb. finit. extremely rare: “ita nunc pudeo,” Plaut. Cas. 5, 2, 3: “siquidem te quicquam, quod facis, pudet,” id. Mil. 3, 1, 30; Ter. Ad. 1, 2, 4: “idne pudet te, quia, etc.,” Plaut. Ep. 1, 2, 4: “pudet, quod prius non puditum umquam est,” id. Cas. 5, 2, 4.—In plur.: “non te haec pudent?” Ter. Ad. 4, 7, 36: “semper metuet, quem Saeva pudebunt,” Luc. 8, 495.—Chiefly used as a verb. impers., pudet, ŭit, or pudĭtum est, one is or feels ashamed, it causes a feeling of shame, etc; constr. aliquem alicujus rei, or with a subj.-clause: “quos, cum nihil refert, pudet: ubi pudendum est, ibi eos deserit pudor, cum usus est, ut pudeat,” Plaut. Ep. 2, 1, 1 sq.: “fratris me Pudet,” Ter. Ad. 3, 3, 38; id. Heaut. 2, 3, 19: “sunt homines, quos infamiae suae neque pudeat neque taedeat,” Cic. Verr. 1, 12, 35: “pudet me non tui quidem, sed Chrysippi, etc.,” id. Div. 2, 15, 35: “cujus eos non pudere demiror,” id. Phil. 10, 10, 22: “ceteros pudeat, si qui, etc. . . . me autem quid pudeat?” id. Arch. 6, 12; Ov. M. 7, 617: “cicatricum et sceleris pudet,” Hor. C. 1, 35, 33: “nam pudet tanti mali,” id. Epod. 11, 7; Plaut. Bacch. 3, 1, 12: “tum puderet vivos, tamquam puditurum esset exstinctos,” Plin. 36, 15, 24, § 108: “deūm me hercle atque hominum pudet,” before gods and men, Plaut. Trin. 4, 2, 67; Liv. 3, 19, 7.—With subj.-clause: “pudet Dicere hac praesente verbum turpe: at te id nullo modo Facere puduit,” Ter. Heaut. 5, 4, 20: “puderet me dicere non intellegere, si, etc.,” Cic. N. D. 1, 39, 109: “servire aeternos non puduisse deos?” Tib. 2, 3, 30: nec lusisse pudet sed non incidere ludum, Hor. Ep. 1, 14, 36: “scripta pudet recitare,” id. ib. 1, 19, 42: “nonne esset puditum, legatum dici Maeandrium?” Cic. Fl. 22, 52.—With supine: “pudet dictu,” Tac. Agr. 32.—In the gerund: “non enim pudendo, sed non faciendo id, quod non decet, impudentiae nomen effugere debemus,” Cic. de Or. 1, 26, 120: “inducitur ad pudendum,” id. Brut. 50, 188.—Hence,
A. pŭdens , entis, P. a., shamefaced, bashful, modest (class.): “muta pudens est,” Lucr. 4, 1164: “pudens et probus filius,” Cic. Verr. 2, 3, 69, § 161: “cur nescire, pudens prave, quam discere malo?” Hor. A. P. 88: “nihil pudens, nihil pudicum in eo apparet,” Cic. Phil. 3, 11, 28; Cic. Verr. 2, 1, 1, § 2: “animus,” Ter. Heaut. 1, 1, 68: “pudens et liberalis risus,” Auct. Her. 3, 13, 23.—Comp., Cic. Pis. 17.—Sup.: “homo,” Cic. Caecin. 35, 102: “vir,” id. Fl. 20: “femina,” Cic. Verr. 2, 1, 37, § 94.— Adv.: pŭdenter , modestly, bashfully, Afran. ap. Charis. p. 190 P.; Cic. Quint. 11, 39; id. Vatin. 2, 6: “sumere,” Hor. Ep. 1, 17, 44; id. A. P. 51.—Comp.: “pudentius accedere,” Cic. de Or. 2, 89, 364; Gell. 12, 11, 5. —Sup.: “pudentissime aliquid petere,” Cic. Att. 16, 15, 5.—
B. pŭdendus , a, um, P. a., of which one ought to be ashamed, shameful, scandalous, disgraceful, abominable (mostly poet. and in post-Aug. prose): “ut jam pudendum sit honestiora decreta esse legionum quam senatus,” Cic. Phil. 5, 2, 4: “vita,” Ov. P. 2, 2, 108: “vulnera,” Verg. A. 11, 55: “causa,” Ov. H. 5, 98: “parentes,” Suet. Vit. 2: “negotiationes vel privato pudendas exercere,” id. Vesp. 16: “pudenda miserandaque oratio,” id. Tib. 65: “pudenda dictu spectantur,” Quint. 1, 2, 8; cf.: “pudendumque dictu, si, etc.,” id. 6, 4, 7: “luxus,” Tac. A. 3, 53: “hoc quoque animal (sc. blatta) inter pudenda est,” Plin. 29, 6, 39, § 140: “proh cuncta pudendi!” wholly shameful! Sil. 11, 90: “membra,” the parts of shame, the privy parts, Ser. Samm. 36, 681.—
2. Subst.: pŭdenda , ōrum, n. (sc. membra).
a. The private parts (post-class.), Aus. Per. Odyss. 6; id. Idyll. 6, 85; Aug. Civ. Dei, 14, 17; Sen. ad Marc. 22, 1; Vulg. Nah. 3, 5.—
b. The breech, fundament, Min. Fel. Oct. 28 med.