I.to fill, satisfy; to sate, satiate with food (class.; esp. freq. in the trop. sense; syn. saturo).
I. Lit.: “satiat semimodius cibi in diebus singulis vicenos et centenos turtures,” Col. 8, 9, 3: “se (orca),” Plin. 9, 6, 5, § 14: “desideria naturae,” to satisfy, appease, Cic. Fin. 2, 8, 25: “sitim,” Mart. 6, 35, 5: “famem,” Ov. M. 11, 371.—In part. perf.: “satiati agm ludunt,” Lucr. 2, 320: “canes sanguine erili,” Ov. M. 3, 140: “vultur humano cadavere,” Plin. 30, 10, 27, § 92.—
B. Transf., in gen., to fill sufficiently; to saturate, impregnate, furnish abundantly with any thing (not anteAug.): “solum stercore,” Col. 2, 10, 23; Plin. 19, 8, 42, § 148: “parietem palea, Petr. poët. 135, 8, 8: Tyrium colorem pelagio,” to saturate, Plin. 9, 38, 62, § 135: “fretum aquis,” Ov. M. 8, 836; so, “Nilum,” Plin. 5, 9, 10, § 51: “odoribus ignes,” Ov. M. 4, 758: “robora Dalmatico lucent satiata metallo,” Stat. S. 1, 2, 153: “lumine Phoebi,” Mart. 8, 36, 9.—
II. Trop., to still, satisfy, content; to glut, satiate a desire (in a good or bad sense): “in ejus corpore lacerando ac vexando cum animum satiare non posset, oculos paverit,” Cic. Phil. 11, 3, 8: “explere bonis rebus satiareque,” Lucr. 3, 1004: “neque enim expletur umquam nec satiatur cupiditatis sitis,” Cic. Par. 1, 1, 6; id. Part. 27, 96: “libidines,” id. Rep. 6, 1, 1; cf. “in the foll: populum libertate,” id. ib. 2, 28, 51: “funeribus,” id. ib. 2, 41, 68: “aviditatem legendi,” id. Fin. 3, 2, 7; cf. id. Rep. 2, 1, 1: “satiari delectatione non possum,” id. Sen. 15, 52: “nec satiare queunt spectando corpora coram,” Lucr. 4, 1098; Quint. 2, 4, 5: “cum satiaverit iram,” Ov. Tr. 3, 8, 19: “cor,” id. M. 9, 178: “oculos amore,” Prop. 2, 16, 23: “lumina longo visu,” Stat. S. 4, 6, 34.—In part. perf.: “satiatis et expletis jucundius est carere quam frui,” Cic. Sen. 14, 47: “ait se nequaquam esse satiatum,” Cic. Verr. 2, 4, 28, § 65: “satiatus somno,” Liv. 2, 65: “satiatus poenā,” id. 29, 9 fin.: “suppliciis satiati nocentium,” id. 8, 20: “libido mentis satiata,” Cat. 64, 147: “ira satiata caedibus,” Luc. 7, 803: “patrum cognitionibus,” Tac. A. 1, 75: “heu nimis longo satiate ludo,” Hor. C. 1, 2, 37.—Poet. with gen. (on account of satis, or also in analogy with expletus): “cum satiata ferinae Dextera caedis erat,” Ov. M. 7, 808: “satiata sanguinis hasta,” Sil. 4, 437: “satiatus et aevi Et decoris,” id. 16, 605.—
B. In partic., subject., to overfill, cloy; to satiate, disgust; pass., to be cloyed, wearied, disgusted with a thing (rare but class.; cf. “satias, II., and satietas, II. B.): secretae (figurae) ut novitate excitant, ita copia satiant,” Quint. 9, 3, 5: “primum numerus agnoscitur, deinde satiat,” Cic. Or. 64, 215: “horum vicissitudines efficient, ut neque ii satientur, qui audient, fastidio similitudinis, nec, etc.,” id. de Or. 3, 50, 193 (cf. id. ib. 2, 41, 177: “similitudinis satietate defatigetur, v. satietas, II. B.): agricola assiduo satiatus aratro,” Tib. 2, 1, 51: “senem et prosperis adversisque satiatum,” Tac. H. 3, 66: “(Domitianus) secreto suo satiatus,” id. Agr. 39 fin.— Hence, advv.: *