I.act. augnro, āre, v. infra) [augur].
I. To perform the services or fill the office of an augur, to take auguries, observs and interpret omens, to augur, prophesy, predict (hence with the acc. of that which is prophesied): “Calchas ex passerum numero belli Trojani annos auguratus est,” Cic. Div 1, 33, 72; so id. ib. 1, 15, 27; id. Fam. 6, 6: “avis quasdam rerum augurandarum causa esse natas putamus,” id. N D. 2, 64, 160; Suet. Oth 7 fin.; id. Gram. 1: “in quo (scypho) augurari solet,” Vulg. Gen. 44, 5: “augurandi scientia,” ib. ib. 44, 15; ib. Lev. 19, 26.—Transf from the sphere of religion,
II. Ingen, to predict, forebode, foretell; or of the internal sense (cf. augurium, II. A.), to surmise, conjecture, suppose: “Theramenes Critiae, cui venenum praebiberat, mortem est auguratus,” Cic. Tusc. 1, 40, 96: “ex nomine istins, quid in provinciā facturus esset, perridicule homines augurabantur,” Cic. Verr. 2, 2, 6: “in Persis augurantur et divinant Magi,” id. Div. 1, 41, 90: Recte auguraris de me nihil a me abesse longius crudelitate, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, A: “futurae pugnae fortunam ipso cantu augurantur,” Tac. G. 3 al.: “quantum ego opinione auguror,” Cic. Mur. 31, 65: “quantum auguror coniectura,” id. de Or. 1, 21. 95; so, “mente aliquid, Curt 10, 5, 13: Hac ego contentus auguror esse deos,” Ov. P. 3, 4, 80: “erant, qui Vespasianum et arma Orientis augurarentur,” Tac. H. 1, 50: “Macedones iter jaciendo operi monstrāsse eam (beiuam) augurabantur,” Curt. 4, 4, 5.!*? The act. subordinate form auguro , āre (by Plin. ap. Serv. ad Verg A. 7, 273, erroneously distinguished from this in signif.).
1. (Acc. to I.) Sacerdotes salutem populi auguranto, Cic. Leg. 2, 8.—Trop.: oculis investigans astute augura, look carefully around you like an augur, Plant. Cist. 4, 2, 26.—Pass.: res, locus auguratur, is consecrated by auguries: certaeque res augurantur, Lucius Caesar ap. Prisc. p. 791 P.: “in Rostris, in illo augurato templo ac loco,” Cic. Vatin. 10; so Liv. 8, 5: augurato (abl. absol.), after taking auguries (cf. auspicato under auspicor fin.): “sicut Romulus augurato in urbe condenda regnum adeptus est,” Liv. 1, 18; Suet. Aug. 7 fin. dub. Roth.—
2. (Acc. to II.) Hoc conjecturā auguro, Enn. ap. Non. p. 469, 8 (Trag. v. 327 Vahl.); so Pac. ap. Non. l. l.; Att. ib.; “Cic. Rep. Fragm. ib. (p. 431 Moser): praesentit animus et augurat quodam modo, quae futura sit suavitas, id. Ep. ad Caiv. ib. (IV. 2, p. 467 Orell.): si quid veri mens augurat,” Verg. A. 7, 273: “quis non prima repellat Monstra deum longosque sibi mon auguret annos?” Val. Fl. 3, 356.