I.v. inch. n.
I. To grow out, to attain its full size, grow up.
A. In gen., so only in the part. perf. exo-letus , a, um, grown up, full grown, mature: exoletus qui excessit olescendi id est crescendi modum, Paul. ex Fest. p. 5, 7 Müll.; cf.: “exoletus qui adolescere (olescere?) id est crescere desiit,” id. p. 80, 12 Müll.: “exoleta virgo,” Plaut. Fragm. in Prisc. p. 872 P.—
B. In partic., to denote an abandoned youth of ripe age: “scortum exoletum,” Plaut. Poen. prol. 17; cf.: “Clodius, qui semper secum scorta, semper exoletos, semper lupas duceret, etc.,” Cic. Mil. 21, 55; so Mart. 3, 82, 8; Suet. Caes. 49; 76; id. Tib. 43; id. Calig. 24; id. Galb. 22; id. Tit. 7: “remiges,” Tac. A. 15, 37.—
II. To grow to an end, to stop growing (mostly ante-Aug.; perh. not in Cic.).
A. Prop.: “multa sunt quae neglegentiā exolescunt et fiunt sterilia,” Col. 2, 18, 3; App. M. 9, p. 232, 17.—
B. Transf., in gen., to grow out of use, out of date, to become obsolete, to pass away, cease: exolescentes litterae, disappearing, i. e. rubbed off, Suet. Aug. 7: “ne vetustissima Italiae disciplina per desidiam exolesceret,” Tac. A. 11, 15: “rumor validus adeo ut nondum exolescat,” id. ib. 4, 10: “antiquitus instituta,” id. H. 4, 8: “gratia pascui usu continuo,” Col. 7, 3, 20: “cum patris favor haud dum exolevisset,” Liv. 2, 52, 4; cf.: “nondum is dolor exoleverat,” Tac. A. 6, 25: “prima positio vetustate,” Quint. 1, 6, 11: “exolevit fundendi aeris ratio,” Plin. 34, 2, 3, § 5: “Calchedonii in totum,” id. 37, 5, 18, § 72.—In the part. perf.: “scorta,” Plaut. Curc. 4, 1, 12: “exoletum jam vetustate odium,” Liv. 2, 35, 8; cf. id. 27, 8, 9: “mos civitatis (with vetus),” Suet. Galb. 4: “et reconditae voces,” id. Aug. 86: “auctores,” Quint. 8, 2, 12: “histrio,” Vell. 2, 28, 3.—Absol.: “exoleta revocavit, aut etiam nova instituit,” Suet. Claud. 22.