I. Pass.
A. That cannot be believed, incredible, extraordinary, unparalleled (class.): “fides,” Cic. Fam. 13, 54: “quaedam et prope singularis et divina vis ingenii,” id. Or. 1, 38, 172: “voluptas,” id. Cat. 1, 10: “foedus sceleris,” id. ib. 2, 4: “furor,” id. Sull. 27: “rem facere incredibilem,” id. Inv. 2, 13, 42: “incredibilia probabilibus intexere,” id. Part. 4, 12: “incredibile est,” it is incredible, id. Att. 13, 23, 3: “praeter spem atque incredibile hoc mihi obtigit,” unforeseen, Ter. Phorm. 2, 1, 9: “incredibile est, quanta me molestia affecerit,” Cic. Att. 15, 1, 1; so Quint. 1, 1, 32. —With inf.: “incredibile est, a filio patrem occisum,” Quint. 7, 2, 31: “incredibilem in modum concursus fiunt,” Cic. Att. 5, 16, 3: “incredibile quantum coaluere,” Just. 36, 2 fin.—With sup. in u (not in Cic.): “incredibile memoratu est, quam facile coaluerint,” Sall. C. 6, 2.—
B. Not worthy of belief, or that is not believed (ante-class.), Plaut. Bacch. 4, 3, 3. —
II. Act., unbelieving, incredulous (post-class.): “incredibiles cogentur credere,” App. Trim. p. 93, 25.— Hence, adv.: incrēdĭbĭlĭter , incredibly, extraordinarily (class.): “quibus ego incredibiliter delector,” Cic. de Sen. 15, 51: “consentire,” id. Phil. 1, 15, 36: “pertimuit,” id. Att. 8, 7, 1.