I.imperf. insignibat, Verg. A. 7, 790; Stat. Th. 7, 56), v. a. insignis, to put a mark upon, to mark; to distinguish (mostly post-Aug.): pueri insigniti, marked with some bodily defect, Plaut. Fragm. ap. Fest. p. 375, 19 (id. Mil. 3, 1, 127 Weise): “clipeum auro,” Verg. A. 7, 790: “mulli insigniuntur barba gemina inferiori labro,” Plin. 9, 17, 30, § 64: “oratorem fucatis et meretriciis vestibus,” Tac. Or. 26: nec insigniri, nec misceri omnibus, to distinguish one's self, Sen. Ep. 18: “cum omnis annus funeribus et cladibus insigniretur,” was distinguished by, remarkable for, Tac. Agr. 41: “aliquem,” to make known, to name, Plin. Ep. 8, 22, 4.—Hence, insig-nītus , a, um, P. a.
A. Marked, clear, plain: “englyphus, id est bene insignitus,” Ambros. in Psa. 118, Serm. 16, § “42: utendum imaginibus agentibus, acribus, insignitis,” Cic. de Or. 2, 87, 358: “conformatio,” id. Top. 5, 27: “notae veritatis,” id. Div. 1, 30, 64. —
B. Distinguished, striking, remarkable, notable: injuriae, Cato ap. Gell. 10, 3, 17: “ignominia (al. insignior),” Liv. 7, 15, 10: “lacus nomen ab hac recentiore insignitius fabula est,” id. 7, 6, 6: “flagitium,” Tac. A. 4, 51: “infamia,” id. ib. 3, 70. —
C. Arrayed with banners, with standards: insigneita fere tum milia militum octo duxit, Enn. ap. Prisc. 1, p. 556 P. (Ann. v. 336 Vahl.).—
D. Subst.: insignīta , ōrum, n., bruises, black and blue marks, Plin. 27, 4, 5, § 18; 27, 12, 105, § 128.— Adv.: insignītē , remarkably, extraordinarily, notably: “mihi insignite facta est magna injuria,” Plaut. Cas. 5, 4, 31; id. Mil. 2, 6, 77: “insignite improbus,” Cic. Quint. 23, 73: “laudare ac vituperari,” id. de Or. 2, 85, 349.—Comp., Liv. 8, 13, 1.