I. Lit.: “si canes latrent,” Cic. Rosc. Am. 20, 56; Lucr. 5, 1066: “ne latret canis,” Hor. S. 1, 2, 128: quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.): “canis timidus vehementius latrat quam mordet,” Curt. 7, 4, 13: “canino rictu,” Juv. 10, 272.—Impers. pass.: “scit cui latretur cum solus obambulet ipse,” Ov. Tr. 2, 459.—
(β).
Act. for allatrare, to bark at, bay: “senem adulterum Latrent Suburanae canes,” Hor. Epod. 5, 57: “cervinam pellem,” id. Ep. 1, 2, 66: “nubila,” Stat. Th. 1, 551.—Also in pass.: “latrari a canibus,” Plin. 25, 10, 78, § 126.—
(γ).
Part. pres. as subst.: lātrans , antis, m., a barker, i. e. a dog (poet.): “inmeriti fatum latrantis,” Ov. M. 8, 412; plur., id. ib. 8, 344.—
B. Transf.
1. To resound, roar, of water (poet.): “latrantes undae,” Sil. 5, 396: “(amnis) Alpibus ortus fertur latrantibus undis,” id. 3, 470; Stat. Ach. 1, 451.—
2. In speaking, to rant, roar, bluster: “latrant jam quidam oratores, non loquuntur,” Cic. Brut. 15, 58: “rumperis et latras,” Hor. S. 1, 3, 136.—
II. Trop., to bark at, rage, etc.
A. In gen.: “multa ab animalium vocibus tralata in homines, partim quae sunt aperta, partim obscura. Perspicua, ut Ennii: Animus cum pectore latrat,” Varr. L. L. 7, § 103 Müll. (cf. Ann. v. 570 Vahl.): “admoto latrant praecordia tactu,” rage, Stat. S. 2, 1, 13: “curae latrantes,” Petr. 119.—
B. In partic.