I.to bellow back; to resound, re-echo (poet.): “ad mea verba remugis,” Ov. M. 1, 657: “Sibylla antro remugit,” Verg. A. 6, 99: “totus remugit Mons,” id. ib. 12, 928: “Ionius remugiens sinus Noto,” Hor. Epod. 10, 19: “nemus ventis,” id. C. 3, 10, 6: “gemitu nemus,” Verg. A. 12, 722: “nemus alio bellatore (i. e. tauro),” Stat. Th. 12, 602: “nemus latratu,” Sen. Thyest. 675; cf.: “vox assensu nemornm ingeminata remugit,” Verg. G. 3, 45: “sequitur clamor caelumque remugit,” id. A. 9, 504: “leve tympanum remugit,” Cat. 63, 29.
rĕ-mūgĭo , īre, v. n.,