I.neutr.: HOC TVMVLVM, Inscr. Rein. cl. 20, 197) [tumeo; cf. also tumor and tumidus], a raised heap of earth, a mound, hill, hillock (freq. and class.; cf.: agger, moles).
I. In gen.: “terrenus,” Caes. B. G. 1, 43: “ignis e speculā sublatus aut tumulo,” Cic. Verr. 2, 5, 35, § 93: “coacervatis cadaveribus, qui superessent ut ex tumulo tela in nostros conicerent,” Caes. B. G. 2, 27: “quaeris, utrum magis tumulis prospectuque an ambulatione delecter,” Cic. Att. 14, 13, 1: “cum tumulos Albano in monte nivalis Lustrasti, id. Div. poët. 1, 11, 18: vos enim, Albani tumuli atque luci,” id. Mil. 31, 85: “silvestres,” id. Cat. 2, 11, 24: pecuda in tumulis deserunt, Att. ap. Non. p. 159, 10: “tumuli ex aggere,” Verg. A. 5, 44: tumulus naturalis, Auct. B. Alex. 72, 1.—
II. In partic., a sepulchral mound, barrow, tumulus (cf. sepulcrum): “(Demetrius) super terrae tumulum noluit quid statui nisi columellam, etc.,” Cic. Leg. 2, 26, 66: “(Alexander) cum in Sigaeo ad Achillis tumulum astitisset,” id. Arch. 10, 24; id. poët. Tusc. 3, 27, 65; Quint. 7, 3, 31: “tumulum facere,” Verg. E. 5, 42: “hostilem ad tumulum,” id. A. 3, 322: “statuent tumulum,” id. ib. 6, 380: “tumulo dare corpora,” Ov. M. 2, 326; 4, 157; id. F. 3, 547; id. Tr. 3, 3, 72: “tumulum Varianis legionibus structum,” Tac. A. 2, 7: “reliquiae tumulo Augusti inferebantur,” id. ib. 3, 3: “honorarius,” i. e. a sepulchral monument, cenotaph, Suet. Claud. 1; “called also inanis,” Verg. A. 6, 505.