nūntius adj.
1 NV-,
that announces, making known, informing
: rumor: littera, O.: fibra, Tb. —As subst
m., a bearer of tidings, news-carrier, reporter, messenger, courier
: per nuntium certiorem facit me: ad Lingonas litteras
nuntiosque misit, Cs.: nuntius ibis
Pelidae, V.: nuntius adfert rem: Iovis
et deorum, H.: nuntii adferunt Darium premi a
Scythis, N.: nuntio ipsius, qui litteras
attulerat, dici (placuit), L.—
A message, news, tidings
: Egone te pro hoc nuntio quid donem?
T.: in castra nuntius pervenit, coniurationem
patefactam, S.: de Q. Fratre nuntii nobis
tristes venerant: tam tristem nuntium ferre ad Cincinnatum, L.:
gravior neu nuntius aurīs Volneret, V.—
A command, order, injunction
: legatorum nuntio parere: hic nostri nuntius esto,
V.— In the phrase, nuntium remittere, with dat,
to send a letter of divorce, put away
(a wife): uxori Caesarem nuntium remisisse.—Rarely of the wife: etsi
mulier nuntium remisit.—Fig.: cum virtuti nuntium remisisti,
renounced.—Plur. n
. as subst,
a message, news
: ad aurīs nova nuntia referens, Ct.: habes animi
nuntia verba mei, O.