εἴλω, εἰλέω (ϝειλέω), subj. εἰλέωσι, part. εἰλεῦντα,
ipf. εἴλει, εἴλεον, ἐείλεον, aor. 3
pl. ἔλσαν, inf. ἔλσαι, ἐέλσαι, part. ἔλσα_ς, pass. pres., part. εἰλόμενοι, ipf. εἰλεῦντο,
aor. ἐάλη, 3 pl. ἄλεν, inf. ἀλῆναι,
ἀλήμεναι, part. ἀλείς, perf.
ἐέλμεθα, part. ἐελμένος: I. act. and pass., crowd together, hem
in, shut up or off; (Orīon the
hunter) θῆρας ὁμοῦ εἰλεῦντα, Od. 11.573; (δμωα?ς) εἴλεον ἐν στείνει, ὅθεν
οὔ πως ἦεν ἀλύξαι,
Od. 22.460;
κατὰ πρύμνα_ς τε καὶ ἀμφ᾽ ἅλα ἔλσαι Ἀχαιούς,
Il. 1.409; ὅν
περ ἄελλαι | χειμέριαι
εἰλέωσιν, ‘hold storm-bound,’ Il. 2.294; (νῆα) κεραυνῷ |
Ζεὺς ἔλσα_ς ἐκέασσε,
‘with a crushing blow,’ Od. 5.132; (Ἄρης) Διὸς βουλῇσιν ἐελμένος, ‘held
close,’ Il.
13.523.—II. mid., crowd or
collect together, crouch, gather oneself for a
spring; ἕστασαν ἀμφὶ βίην Διομήδεος
εἰλόμενοι,
Il. 5.782; οἳ
δή τοι εἰς ἄστυ ἄλεν,
Il. 22.12;
χειμέριον ἀλὲν υ?δωρ,
‘accumulated,’ Il.
23.420
; τῇ (ἀσπίδι) ὕπο πᾶς ἐάλη,
‘crouched,’ Il.
13.408
; ἐνι δίφρῳ ᾗστο ἀλείς,
‘cowering close,’ Il.
16.403
; Ἀχιλῆα ἀλεὶς μένεν, i. e. all
ready to charge upon him, Il. 21.571,
Od. 24.538.