Hálfdanar saga Brönufóstra
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

HRINGR er konungr nefndr, er réð fyrir Danmörku. Hann var vitr ok vinsæll. Hann átti drottningu, er Signý hét. Hún var dóttir Úlfheðins konungs af Reiðgotalandi. Hún var allra kvenna vænst ok vitrust. Hringr konungr ól bráðliga við henni þrjú börn, sonu tvá ok eina dóttur, er Ingibjörg hét. Hún var prýdd öllum kvenligum listum. Svá var ok skær hennar ásjóna sem skínanda gull, ok at öllu var hún svá sköpuð sem hverr mundi sik kjósa vilja. Synir Hrings konungs hétu Hálfdan ok Ásmundr. Þeir váru fríðir sýnum. Þó var Hálfdan fyrir þeim um alla hluti. Ásmundr var þá tíu vetra en Hálfdan níu, er hér var komit sögunni. Konungr lét dóttur sinni skemmu reisa. Þat hús var gert með miklum hagleik. Konungsdóttur þjónuðu tólf skemmumeyjar, ok váru þær jarla dætr ok hertuga. Konungr unni harðla mikit dóttur sinni. Stendr nú hennar líf með þvílíkum blóma sem fyrr var sagt. Var konungr mjök gamlaðr. Jarl er nefndr Þorfiðr. Hann var í ríki konungs ok einn hans mesti vinr ok honum hollr ok trúr í öllum ráðum. Jarl var manna vitrastr, ok því lét konungr hann jafnan með hirðinni vera. Hann fóstraði konungsbörnin ok unni þeim harðla mikit. Jarl var einn með konungi, er Þórir hét. Hann var kallaðr inn sterki. Hann var svá sterkr, at engi var sterkari í ríkinu. Jarl var landvarnarmaðr konungs. Þat hafði ein flagðkona lagt á Þóri jarl, at hann mátti eigi mannsblóð sjá. Þó var hann mikils metinn af konungi. Hann sat þar optast, er á Fjóni hét. Eina nótt bar svá til, þá er Ingibjörg lá í sæng í skemmu sinni ok svaf, at hún lét illa í svefni, ok eptir langan tíma liðinn vaknaði hún. Skemmumeyjar hennar spurðu, hvat hana hafði dreymt, en hún vildi eigi segja þeim. Annan dag eptir kom Þorfiðr jarl í skemmuna ok settist niðr hjá konungsdóttur. Þau taka tal sín á milli. Ingibjörg mælti: "Ek vil segja þér draum minn, fóstri." "Hversu er hann?" segir jarl. Hún svarar: "Þat er upphaf í draumi mínum, at ek þóttumst nokkurn, ok var fyrst fjarri mér, en þó færðist mér hann nær ok nær. Um síðir sá ek, at þetta váru skip mörg ok urðu hér landföst, ok af þeim runnu ótal varga ok stefndu hingat til borgarinnar. Tveir melrakkar runnu fyrir vörgunum, ok váru báðir óþokkaligir. Öll váru þessi kvikendi grimmlig. Þau letu ekki ógert ok rifu bæði menn ok hesta ok allt þat, er þeir náðu. Ok þar kom at síðustu at þeir sóttu at þér, fóstri minn, ok at föður mínum, ok í því vaknaða ek, ok ráð nú drauminn, fóstri minn," segir Ingibjörg. Jarl tok til máls: "Þessi draumr er auðráðinn," segir hann. "Oss mun skjótt koma hersaga, en þá vil ek eigi ráða hann lengr." Fell þar niðr tal þeira. Gekk jarl í burt. Eitt kveld bar svá til, at konungr sat yfir drykkjuborðum, at upp lukust hallardyrr. Gengu þar inn tíu menn. Kenndi konungr þar Þóri jarl ok hans kumpána. Konungr spurði tíðenda. Jarl segir, at víkingar váru við land komnir, þeir er ekki létu ógert. Konungr spurði, hvat þeir hétu. Jarl segir, at annarr þeira hét Sóti, en annarr Snækollr, -- "Sóti ferr þess erendis, at hann vill biðja dóttur þinnar." Konungr spurði, hversu Sóti væri at sjá. Jarl svarar: "Sóti er bölvaðr berserkr. Hann er hálflitr. Er hann öðrum megin blár, en öðrum megin rauðr. Hann hefir ekki klæði á búknum. Hann er sköllóttr um allt höfuðit, nema eitt hár stendr upp ór miðjum hausi hans." Konungr mælti: "Heldr munu vér þá berjast en gifta þeim manni dóttur vára." Allir fýstu þess heldr, þó at konungr hefði eigi lið við. Þeir víkingarnir höfðu fengit konungi tveggja daga frest at safna liði, ok fekk konungr lítit lið, af því at tíminn var stuttr, ok fekk hann alls þrjú hundruð manna. Þat sama kveld, at bardaginn skyldi vera eptir um morguninn, mælti Hálfdan við Ásmund, bróður sinn: "Þat vilda ek, bróðir, at vit færum ofan til strandar ok fyndu vit víkingana, því at mér er allmikil forvitni á at finna þá ok sjá Sóta." Ásmundr mælti: "Þangat skal ek aldri koma, því at ek veit, at skjótt verð ek drepinn, ef ek kem þar." Hálfdan mælti: "Þat vissa ek, at þú mundir ragr vera, því at þú þorir hvergi þik at hræra." Ásmundr mælti þá: "Fylgja mun ek þér, ef þú ert einráðinn í at fara. Hálfdan mælti: "Nú gerir þú vel, ok förum vit í stað."